Het weeshuis van SOS kinderdorp.

We fietsen soms drie keer per week naar het dorp, hier tussen de rijstvelden door en worden door iedereen begroet, zwaaiend, soms nog wat schuchter maar ook luidt roepend: mister Max en miss Gerda. Elke keer weer word ik toch getroffen door de armoede die ik met mijn westerse ogen zie en denk ik aan thuis waar alles zo geregelt is. Hier heb je bijvoorbeeld geen vuilnisman die even de bakken ophaalt.Nee de mensen verbranden hun huisvuil in de voortuin ( nou ja voortuin) en dat stinkt enorm. De kinderen en ook de volwassenen lopen hier vaak met lapjes voor hun mond want ook de brommers stinken een uur in de wind.
Aangekomen bij het weeshuis hebben we een afspraak met papa Renie, dit is de directeur van het weeshuis. Er zitten 140 kinderen in het SOS dorp ,en volgens hem is het ook gewoon vol. Er wordt nu door sociaal werkers ook in de gezinnen hulp geboden, omdat het voor de kinderen beter zou zijn om toch thuis te blijven. Alleen de kinderen die geen ouders meer hebben of in hele erge situaties verkeren komen in het dorp. De jongste is nu 5 maanden en ze zitten er tot 18 jaar. De huizen hebben 8 tot 10 kinderen en een huismoeder. deze huismoeders tekenen voor hun hele leven voor het dorp. Ze mogen niet trouwen en zelf een gezin stichten, dan moeten ze ontslag nemen. Het is een beetje een soort nonnen verband wat ze aangaan.
Wij hebben 8 kinderen hier op de school uit het SOS dorp, en toen we een rondleiding kregen kwam net de schoolbus aan met deze leerlingen. Ze begroeten ons alsof ze ons al 10 jaar kennen. Ze renden op ons af en in de tweede instantie zag ik ook bij mijn massagejongetje, even een terughoudendheid.Hij had mij immers niet verteld van zijn weeshuis en had een verhaal verteld, dat zijn ouders in Holland wonen. Ik zei dat ik zijn huis zo mooi vond en toen begon hij toch weer te glimmen.
Ze doen erg hun best, maar het is toch triest te zien dat ze met 5 jongetjes op een kamer liggen en met een tafel in het midden en een kast met ieder een plankje het moeten doen. Alle kinderen hadden een diploma staan in hun kastje of een medaille van sport of een knuffel. Christiaan Eric had een foto van zichzelf en een klein knuffeltje. Ik zal nog iets aan hem geven voor in zijn kastje, voordat ik wegga.Na ons bezoek aan SOS nog maar een bakkie gedaan bij Ben en even verslag uitgebracht. Zal raar zijn om Ben straks achter te laten en misschien alleen nog eens met hem te skypen vanuit Nederland.
Na dit alles naar het internetcafe The snowman en mijn babytje even vastgehouden. Ze is gegroeid en wordt een prachtig meisje. Ze is half Koreaans/filipijns en lijkt veel op haar Koreaanse vader.
Goed dit was het weer voor nu, en lieve groet en bedankt weer voor alle hartverwarmende en leuke reacties, we kijken er zo naar uit.
Lieve groet, Gerda en ook van Max natuurlijk.